«ដើមកំណើតអាប»
ដើមឡើយ អាបមានដើមកំណើតមកពី មនុស្សស្រីដែលរៀនមន្តអាគមស្នេហ៍មុខ លុះសិល្ប៍ស្នេហ៍មុខនេះ កាន់ជោគជាំ យូរៗទៅក៏បានក្លាយជាអាប។ មុន នឹងរូបមួយស្លាប់ អាប តែងតែស្វែងរក រូបថ្មី ដើម្បីសន្ធិតបន្តទៀត។ អាបកម្រមានភេទប្រុសណាស់ ភាគច្រើនមានតែស្ត្រី។
ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់ធ្វើឲ្យរូបស្ត្រី ដែលមានព្រលឹងអាបសណ្ឋិត កើតក្តីខឹងសម្បារ វិញ្ញាណអាបនោះ ក៏កើតក្ដីខឹងសម្បារដែរ ហើយនឹងទៅធ្វើឲ្យអ្នកនោះចុកពោះ ឈឺថ្កាត់ ឬអាចឈានដល់ការឡប់សតិបាត់បង់ស្មារតីលែងដឹងខុសត្រូវក៏មាន។
នៅវេលាយប់ចូលមកដល់ ព្រលឹងអាបតែងតែចេញពីតួរូប ដើររកស៊ីគំរង់ ស៊ីសំណល់ឈាម កូនក្អាត់ កូនកង្កែប ហើយអ្វីដែលអាបចូលចិត្តបំផុតនោះគឺ ម្តាយ និងកូនខ្ចី ដែលទើបនឹងសម្រាលថ្មីៗ ពីព្រោះអាចបង្កើតអានុភាពមហិទ្ធរឹទ្ធរបស់ខ្លួនបាន។ ភ្លើងអាប មានពណ៌ខៀវធំជាងភ្លើងអំពិលអំពែក និងពុំភ្លឺភ្លឹបភ្លែតៗ ដូចជាអំពិលអំពែកនោះទេ គឺវាភ្លឺធ្លោរហូត
ប៉ុន្តែបើកាលណាវាចង់បំបាំងខ្លួនចេញពីឧបសគ្គអ្វីមួយ វានឹងពន្លត់ភ្លើងឲ្យងងឹតមួយរយៈនោះសិន លុះសភាពការណ៍បានធម្មតាវិញ អាបនឹងបន្តបំភ្លឺភ្លើងរបស់វាទៀត។
បន្ទាប់ពីដើររកចំណីពេលយប់ឆ្អែតឆ្អន់ហើយនោះ ព្រលឹងភ្លើងរបស់អាបនឹងវិលត្រឡប់ទៅចូលក្នុងរូបស្ត្រីនោះវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែបើជួបចៃដន្យអាក្រក់ណាមួយ ដូចជាត្រូវអ្នកស្រុក ឬក៏ត្រូវគ្រូសិល្ប៍ចាប់ចងដោយមន្តគាថានោះ រូបដែលអាបសណ្ឋិតនោះ ក៏ត្រូវធ្លាក់ខ្លួនឈឺស្លាប់ភ្លាមៗផងដែរ។
អាប មិនមែនតែនៅក្នុងសង្គមខ្មែរយើងប៉ុណ្ណោះទេ។ នៅបណ្តាប្រទេសដទៃទៀតដូចជា នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក អូស្ត្រាលី ឥណ្ឌា ឥណ្ឌូណេស៊ី ម៉ាឡេស៊ី ថៃ ឡាវ ជាដើម ក៏មានដែរ។
អ្នកជំងឺត្រូវអំពើរបស់អាប គឺការចុកពោះយ៉ាងខ្លាំង ដាក់ថ្នាំអ្វីក៏ពុំត្រូវ ហើយកែវភ្នែករបស់អ្នកជំងឺ ចេះតែក្រឡាប់ចាក់ខុសប្លែកពីធម្មតា។
«បៀបចាប់អាប ឬ វាយបណ្តេញអាប»
មុនដំបូង គ្រូមន្តអាគមត្រូវយកប្រេងដូង មកសូត្រគាថាបាលី យកអំបោះមកចងកដៃទាំងពីរ កជើងទាំងពីរ និងចងកអ្នកជំងឺ ហើយវាយអ្នកជំងឺ (ក្នុងន័យឧបកិច្ច) នឹងធាងក្តាត (វាយតិចៗល្មម)។ ពេលវាយ ត្រូវសូត្របាលីថា
"ពុទ្ធំពន្ធំ សោធាយៈ ធម្មំពន្ធំ សោធាយៈ សង្ឃំពន្ធំ សោធាយៈ"។
ត្រូវសូត្រផ្លុំៗបណ្តើរ ចងកដៃកជើង និង កអ្នកជំងឺបណ្តើរ ដើម្បីខ្ទប់ច្រកទ្វារទាំង ៥ ដែលអាបត្រូវចេញ។ លុះសូត្រ
បាលីគាថា ខ្ទប់ច្រកទ្វារ អាបរួចហើយ ត្រូវសូត្រ បាលីមួយចងអាបមួយជាន់ទៀត ដែលហៅថា បាលីចំណងឧបគត ដោយសូត្រថា "ពន្ធំ មហាពន្ធំ នារាយពន្ធំ មហានារាយពន្ធំ តថេរំ នថេហិ"
ដើម្បីរឹតចំណងអាប ឱ្យកាន់តែតឹងឡើងៗធ្វើឱ្យអាបឈឺ
ចាប់លំបាកវេទនា។ បន្ទាប់មក ត្រូវសូត្របាលី មួយមេទៀត គឺសូត្រ ផងវាយផង (វាយអ្នកជំងឺ) ដោយសូត្រថា "ពន្ធំ មហាពន្ធំ នារាយពន្ធំ មហានារាយពន្ធំ ឧបគតថេរំ នថ្ថេហិ"។
ពេលនោះ អាបដែលចូលក្នុងខ្លួនអ្នកជំងឺក៏ស្រែក ទ្រហោយំយ៉ាងខ្លាំងដោយពុំអាចទ្រាំទ្របាន និងសិល្ប៍មន្តគាថារបស់គ្រូ។ អាប នឹងអង្វរ សូមឱ្យស្រាយចំណង ដើម្បីបើកច្រកឱ្យវាចេញ ព្រោះវាខ្លបខ្លាចវារាងចាលហើយ។ ប៉ុន្តែគ្រូដែលមានបទ
ពិសោធន៍នោះ មិនចាញ់បោកអាបឡើយ។ គ្រូពុំព្រមទទួលពាក្យអង្វររបស់ អាប ហើយក៏មិនស្រាយចំណងណាមួយក្នុងចំណោម ចំណងទាំងប្រាំឱ្យអាបចេញឡើយ។ គ្រូនិយាយទៅ កាន់ព្រលឹងអាប ដែលចូលក្នុងខ្លួនអ្នកជំងឺថា "ផ្លូវដែលឯងត្រូវចេញ គឺទ្វារអាចម៍ ឯងត្រូវចេញតាមផ្លូវនោះចុះ។ ជាធម្មតា អាប មិនចង់ចេញ តាម វច្ចមគ្គ (ទ្វារលាមក) ទេ ព្រោះវាត្រូវអាម៉ាស់ផង និងសាបឥទ្ធិពលវាផង គឺពុំអាចធ្វើ
អ្នកណាបានទៀតឡើយ។
ប៉ុន្តែដោយគ្រូមានមហិទ្ធិរិទ្ធិខ្លាំងជាង ហើយដោយអាប ពុំអាចទ្រាំទ្រ និងការវាយដំ និងចំណងដ៏តឹងណែនរបស់គ្រូផងនោះ នៅទីបំផុត វាក៏សម្រេចចិត្តចេញតាវច្ចមគ្គ(ទ្វារលាមក)៕៚
ដកស្រង់ពី:មន្តអាគមខ្មែរ
#វេស្សភូ
No comments:
Post a Comment